Wat houdt je tegen?

Ik zit in mijn tent in Zweden en ineens heb ik tijd om over dingen na te denken.

Heb jij dat gevoel wel eens?

Als….., dan…..

Als ik de staatsloterij win dan koop ik een nieuw huis.

Als de kinderen groter zijn dan ga ik echt doen wat ik leuk vind/een eigen bedrijf beginnen.

Nou ja, vul ze zelf maar in.

Ik had dat ook wel. Ik had een goed betaalde baan in de ICT, 20 uur per week, goed te combineren met mijn gezin.
Mijn passie zat er niet in, dat niet. Maar het was wel lekker veilig. Gegarandeerd inkomen per maand, geen sores. Het was een ‘Cushy job’ zoals ze in het Engels zeggen.

Toch bekroop me dat gevoel wel eens.

Wat als….

we die hoge hypotheek niet hadden.

Wat als….
ik de verantwoordelijkheid niet had voor 3 kinderen.

En weet je wat het rare is?
Met andere dingen heb ik die belemmeringen niet. In de afgelopen 20 jaar heb ik een afstudeerproject gedaan in Schotland, heb ik een relatie na 5,5 jaar verbroken, ben ik naar Nieuw-Zeeland verhuis, toen (met vriend) naar Engeland verhuisd. toen naar Nederland verhuisd. Daarna, met kind, weer naar Nieuw-Zeeland gegaan, huis gekocht, na 4 jaar weer naar Nederland met 2 kinderen en een huis gekocht in 2008. Gedurende mijn zwangerschapsverlof van kind #3 van baan gewisseld.

Je wilt wel, maar durft niet want dan verpest je het idee ofzo

Allemaal radicale beslissingen en toch dacht ik daar niet lang over na. Want eigenlijk speelde ik altijd redelijk op zeker. Mijn want werkt in de ICT, ik werkte in de ICT. De kans op een goedbetaalde stabiele baan was groot. De laatste verhuizing naar Nederland was zelfs zo dat we Nieuw-Zeeland niet verlieten voordat we een baan in Nederland hadden.

Maar toen, toen begon dat ‘wat als’ op te spelen. Wat als ik met mijn baan zou stoppen en iets anders zou gaan doen. Ik durfde er niet over na te denken eigenlijk.
Ken je dat? Je wil wel, maar durft niet want dan verpest je het idee ofzo.

Toen eind 2013 mijn contract voor de 3e keer afliep wilde ik, aan de ene kant een verlenginge (de Cushy Job), maar aan de andere kant ook niet.
Gelukkig werd de beslissing voor me genomen…en de rest is geschiedenis.

Maar waarom durfde ik zelf niet??

Niet beslissen is eigenlijk ook een beslissing, hè?
Maar, als je het goed bekijkt, wat is het ergste wat je kan gebeuren? Echt!
Denk er eens over na….

In mijn geval zou het zijn dat ik mijn stabiele inkomen zou missen. Dat ik niet weer een part-time ICT baan zou vinden, dichtbij huis, dat mijn eigen bedrijf niet zou slagen, dat ik zou blunderen, dat mijn man ook zijn baan kwijt zou raken, dat we ons huis zouden moeten verkopen met een grote restschuld. Nu ja, drama dus!
Ok, dat zou dus de slechtste situatie zijn. Maar is dat allemaal zo erg?
Als je er eens goed over nadenkt dan valt dat toch allemaal best mee?

En zeg nou zelf, wat is de kans dat je in de slechtste situatie terecht komt?

En als dat zo is, valt het dan echt niet meer te redden?

We plaatsen onszelf zo snel in de negatieve spiraal, terwijl dat niet nodig is.

Dus, wat als?

Welke kleine stappen kunnen we nu al maken om daar te komen?

Wat houdt je tegen om te doen wat je echt wilt?